புணர்ச்சி விதிகள் பற்றிக் கற்பதற்கு ஏதாவது வழியுண்டா..?

உதாரணமாக பெற்றுக்கொண்டேன் அல்லது பெற்றுக் கொண்டேன் - மலையக மக்கள் அல்லது மலையகமக்கள் என இணைந்தோ சேர்ந்தோ எழுதுவதற்கு இலக்கண விதி என்ன..?

மகுடேசுவரன் :

வினையெச்சம் எனப்படும் முற்றுப்பெறாத வினைச்சொல்லை அடுத்து ஒரு வினைச்சொல் வரும் அல்லது ஒரு பெயர்ச் சொல் வரும்.

பெற்று என்பதில் வினைச் சொல்லே அடுத்து வரும்.
பெற்ற என்பதில் பெயர்ச்சொல்லே அடுத்து வரும்.
உதா: பெற்றுக்கொண்டேன். பெற்ற செல்வம்.

வினையெச்சத்தை அடுத்து வினைச்சொல் வருகையில் ஒற்றுமிகும். பெற்றுக்கொண்டேன். சுற்றிப் பார்த்தேன்.

எச்சத்தை அடுத்து பெயர்ச்சொல் வந்தால் ஒற்று மிகாது. பெற்ற செல்வம். கற்ற கல்வி.

அடுத்து இரண்டு பெயர்ச்சொற்களின் ஒற்றுமிகுதல் குறித்து. அது பொருள் வேறுபாடு கருதி ஒற்றை மிகுவிக்க அல்லது தவிர்க்க வேண்டும்.

உதாரணத்திற்கு. தினமணிகதிர், தினமணிக்கதிர். இந்த இரண்டுமே சரிதான். ஆனால் பொருள் வேறுபடும்.

தினமணி கதிர் என்றால் தினமணியும் கதிரும் என்று உம்மைத் தொகையாகும். உம்மைத் தொகை என்றால் எல்லாச் சொற்களும் கடைசியில் உம் உம் என்று சேர்த்துப் பொருள் விரித்துப் பெறுவது. தினமணி தனி அதோடு இணைந்து வருகிற புத்தகமான கதிர் என்பதும் தனிதானே ? அதனால் தினமணி கதிர் என்பது பொருளடிப்படையில், இவ்வாறே பொருள் கொள்ள வேண்டும் என்ற அடிப்படையில் சரி.

தினமணிக்கதிர் என்றால் தினமணியின் கதிர் என்ற பொருளில் வேற்றுமைத் தொகை எனவும் ஆகும். இன் என்கிற ஒரு வேற்றுமை உருவை ஒட்டவைத்துப் பொருள் விரித்துப் பெறுவதால் வேற்றுமைத் தொகை. தினமணி என்கிற நாளிதழின் இணைப்புப் புத்தகம் கதிர் என்பதால் இதுவும் சரிதான்.

நீங்கள் கேட்பது சொற்களுக்கு இடையில் இடைவெளி விடுவது குறித்து என்றால் பழந்தமிழில் இந்த இடைவெளிப் பழக்கம் இல்லை. சீர் பிரித்தல், அடி (வரி) பிரித்தல் என்பன சொல்லடிப்படையில் பிரிபட்டு நிற்கவில்லை. இது அச்சு வசதியும் உரையெழுதுவோரும் படிப்போரின் நன்மை கருதி உருவாக்கிய மேலை மொழித் தன்மை. பிற்பாடு எல்லாருக்குமே பிடித்துப்போய்விட்டது.

செய்யுளில் சீர்பிரிப்புத் தேவை கருதி மலைய கமக்கள் என்று கூட எழுதுவார்கள். உரையில் தனித்தனிச் சொல்லாக எழுதுதலே நலம். உங்கள் வாசகர் கடுந்தமிழ்த் தேனீ எனில் மலையகமக்கள் என்றும் எழுதலாம்.

புணர்ச்சி விதிகளைத் தமிழ் இலக்கணம் தனி இயலாகவே சொல்லித் தருகிறது. அவை எல்லாவற்றையும் கற்க வேண்டியிருக்காது. புழக்கத்தில் உள்ள விரல்விட்டு எண்ணக் கூடிய விதிகளைப் பழக்கப்படுத்திக்கொண்டால் போதுமானதாயிருக்கும்.

அங்குச் சென்றான் இங்குச் சென்றான் என்றுதான் தமிழ் இலக்கண விதிப்படி எழுத வேண்டும். பாரதியார் ‘அங்கு சென்றான், இங்கு சென்றான்’ என்றுதான் எழுதுவாராம். நண்பர்கள் ‘ஐயா. இது பிழையாயிற்றே !’ என்று கேட்டால் ‘அங்குச் சென்றான் என்று எழுதினால் நன்றாகவே இல்லை, ஓய்’ என்று பாரதி பதிலுரைப்பாராம். இப்படி எழுதுகிறவர்களும் இலக்கண வழுவமைதியைத் தோற்றுவிப்பதுண்டு.