கவிதைக்குள் ஒரு கதை

ஆஸ்ரமம் என்னும் பதாகை
 ஏந்திய ஒரு கூட்டம்
 கட்டியணைத்து வரவேற்றது.
 கூட்டத்தின் நடுவில் இருந்த
 பெரியவரை கால் தொட்டு
 வணங்கினான் வாலிபன்
 ஆஸ்ரமத்தில் வளர்ந்து ஐ.ஏ.எஸ்.
 தேறிய முதல் ஆள் நீ !

 உச்சி முகர்ந்து வாழ்த்து கூறினார்.
 சென்று கொண்டிருந்த வாகனம்
 பொ¢யவரால் நிறுத்தப்பட்டு வாலிபனை
 மட்டும் இறங்கி கூட்டிச்சென்றார் பெரியவர்
 பாதையோரம் இருந்த குப்பைத்தொட்டியை
 தொட்டு காட்டி இங்குதான்
 நீ பிறந்தாய் ! என்று சொல்ல
 கண்ணீருடன் எட்டிப்பார்த்து என்
 பெற்றோரும் இந்த குப்பைகள்தானே
 பெரூமூச்சுடன் சொல்லி திரும்பியவனை
 தம்பி ! என்று அழைக்கும்
 குரல் கேட்டு திரும்பியவன்
 குப்பை தொட்டியின் அருகில்
 படுத்திருந்த மூதாட்டி இரு கையையும்
 நீட்டினாள் !

 கால் சராயில் கையை  விட்டு
 கையில் வந்த பணம் முழுவதையும்
 அவள் கையில் திணிக்க
 வேண்டாம் தம்பி ! நீ நல்லா
 இருப்பே என்று திருப்பி கொடுத்தவள்
 கேவி கேவி அழுதாள்
 அம்மா அழுகாதே, எங்களுடன்
 வருகிறாயா? கேட்டவனை அன்புடன்
 பார்த்த மூதாட்டி பெரியவரின்
 காலை தொட்டு வணங்கினாள்.
 பதறிப்போன இருவரும் விலகி
 நிற்க, சட்டென ஓடி மறைந்தாள்
 அந்த மாது.

 ஏதும் புரியாத இருவரும்
 திரும்பி திரும்பி பார்த்து சென்றனர்.
 சற்று தொலைவில் ஒளிந்திருந்து
 பார்த்துக்கொண்டிருந்த மாது அன்று
 குப்பையில் போட்ட பையன்
 வாட்ட சாட்டமாய் போவதை கண்
 நிறைந்து பார்த்து நின்றாள்.
 தவறான வழியில் பெற்ற குழந்தையை
 தொட்டியில் போட்டு விட்டு
 குற்ற உணர்ச்சியில் தினம் தினம்
 அங்கேயே சுற்றி வந்த அந்த மாது
 பெரியவர் வாலிபனிடம் சொல்லி
 கொண்டிருந்ததை கேட்டவுடன் உள்ளத்தில்
 நிறைவு கொண்டுவிட்டாள்.