தங்க மோதிரம் தந்தேன்

 1962 ஆம் ஆண்டில் சீனாவுக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையே போர் மூண்டது . அப்போது பள்ளியில் போர் நிதிக்குப் பணம் கொண்டு வரச் சொன்னார்கள் . மறுநாள் நான் மறந்தே போய்விட்டேன் . தலைமை ஆசிரியை அவர்கள் , இறைவணக்கம் நிகழ்ச்சி முடிந்தவுடன் , எல்லாரும் கொடுக்கும் பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு இருந்தார் .

ஒரு நிமிடம் யோசித்தேன் . ‘ பணம் இல்லை என்றால் என்ன ? கையில்தான் தங்க மோதிரம் இருக்கிறதே ! இதைக் கழற்றிக் கொடுத்து விடுவோம்’ என்கிற எண்ணம் திடீரென்று மின்னல்போல என் உள்ளத்தில் எழுந்தது . உடனே மோதிரத்தைக் கழற்றித் தலைமை ஆசிரியை அவர்களிடம் தந்துவிட்டேன் ! வியப்போடு என்னைப் பார்த்த அவர் , அதை வாங்கிக் கொண்டார் . பின்னர்தான் எனக்கு ஓர் அச்சம் ஏற்பட்டது . அப்பா , அம்மா கேட்டால் என்ன சொல்வது என்கிற திகில் வாட்டியது என்றாலும் , வீட்டுக்கு வந்த நான் எவரிடமும் எதுவும் சொல்லாமல் இரவில் படுத்துவிட்டேன் .

அடுத்த நாள் நாளிதழில் “மந்திரி கக்கன் மகள் யுத்த நிதிக்குத் தங்க மோதிரத்தை நன்கொடையாகக் கொடுத்தார் !” என்கிற செய்தி வெளியாகியிருந்தது . அதைப் படித்துவிட்ட என் அப்பா வீட்டில் உள்ளே இருந்த என்னைக் கூப்பிட்டார் . நான் அவரை நோக்கிப் போனபோது , அம்மாவிடம் அப்பா கூறிய வார்த்தைகள் இப்படிக் கேட்டன .

“நான் யுத்த நிதிக்குப் பணம் கொடுத்த செய்தி இன்னும் பேப்பரில் வரவில்லை . ஆனால் , என்னுடைய மகள் கஸ்தூரிபாய் மோதிரம் கொடுத்த சேதி வந்துள்ளது . எனக்குப் பெருமையா இருக்கு ! என் மகளின் நாட்டுப்பற்றை நினைக்கும் போது , நான் நாட்டுக்காக உழைத்த பலன் எனக்குக் கிடைத்ததுபோல் உணர்கிறேன்” என்று அவர் கூறினார் .

இராமர் இலங்கைக்கு அணை கட்டுவதற்கு அணில் உதவிசெய்ததாகக் கதை கேள்விப்பட்டு இருக்கிறேன் . அந்த அணில்போல நான் செய்த அந்தச் சிறிய நன்கொடை உதவி ! என் தந்தையின் மகிழ்ச்சிக்கு உதவியதை எண்ணி என் மனம் இன்பப் பூரிப்பில் மிதந்தது !

“உன்னால் முடிந்ததைவிட அதிகம் கொடுப்பதுதான் தர்மம் . உனக்குத் தேவையானதை விடக் குறைவாக எடுத்துக் கொள்வதே கௌரவம்” .

– கலீல் ஜிப்ரான்