மன்னன் வந்தான்

எண்சீர் விருத்தம்

காட்டுதீப் போலேசு பேதார் சாவு
    கடிதோடித் தேசிங்கின் காதுக் குள்ளும்
    கோட்டைக்குள் எப்புறத்தும் சென்ற தாலே
    குலுங்கிற்றுக் கோட்டையெலாம்! மார்பில் குத்திப்
    போட்டிருந்த சுபேதரைச் சிப்பாய் மார்கள்
    புடைசூழ்ந்தார். தேசிங்கும் அங்கு வந்தான்.
    கேட்கலுற்றான் 'என்னஇது என்ன?' என்றே
    கிட்டஇருந் தோரெல்லாம் 'தெரியா' தென்றார்.

    'படைவீரர் தமக்குள்ளே நடந்த தென்றால்
    படுகொலைசெய் தோன்யாவன்?' என்று கேட்டான்
    'படைவீரன் அல்லாது பிறரே என்றால்
    பலகாவற் கட்டங்கள் தாண்டி எந்தக்
    கடையன்இங்கு வரமுடியும்? கோட்டை வாசல்
    காத்திருந்தோன் என்னசெய்து கொண்டி ருந்தான்?
    நடைமுறைகள் இப்படியா? பகைவர் கையை
    நத்திடுவோர் இங்குண்டா? புதுமை யன்றோ!

    போட்டசட்டை யைத்துளைத்து மார்பெ லும்பைப்
    புறம்விலக்கிப் பாய்ந்திருக்கும் கத்தி தன்னை
    மீட்காமல் சென்றவனைப் பிடிக்க வேண்டும்;
    விளைவுக்குக் காரணத்தை யறிதல் வேண்டும்;
    கேட்டுகொண் டிருக்கின்றீர்; தெரிந்தி ருந்தால்
    கேடில்லை செப்பிடுவீர் உண்மை தன்னை!
    வாட்டுகின்றீர் என்னுள்ளம்; சூழ்ச்சி தானோ!
    மற்றென்ன மற்றென்ன?' எனத்து டித்தான்!

    கூட்டத்தில் திம்மனுளம் பட்ட பாடு
    கூறத்தான் முடியுமோ? 'அந்தோ அந்தோ!
    காட்டிவைத்தான் எனக்கிந்த வேலை தன்னைக்
    கடல்போன்ற அன்புடையான் என்னி டத்தில்!
    நீட்டிவைத்த வில்லைப்போல், மணித்தேர் போலே
    நிலைகெட்டு வீழ்ந்திட்ட புலியைப் போல
    ஊட்டத்து மார்புடையான் சுபேதார் மண்ணில்
    உயிரின்றிக் கிடக்கின்றான் எவன் செய்தானோ?

    மன்னவரோ அறிவீரோ எனகேட் கின்றார்
    வாய்திறவா திருக்கின்றேன்; வாய்தி றந்தால்
    என்னவரு மோஅறியேன்; வழிதான் என்ன?'
    என்றுபல வாறெண்ணி இருக்கும் போது
    'மன்னவரே பணிகின்றேன்' என்று கூறி
    வந்தெதிரில் நின்றுரைப்பான் ரஞ்சித் சிங்கன்:
    'என்நண்பன் சுதரிசன்சிங்க்! அவனைப் பற்றி
    என்றனுக்கு தெரிந்தவற்றைக் கூறு கின்றேன்:

    திம்மன்எனும் பேருடையான் வளவ னூரில்
    தென்பட்டான் சுதரிசனின் கண்ணில் ஓர்நாள்!
    அம்மட்டே அவனோடு வீடு சென்றான்;
    அங்கோர்நாள் விருந்துண்டான். அவன் மனைவி
    செம்மையுறும் அழகுடையாள்; அவளின் மீதில்
    சுதரிசன்சிங்க் திருப்பினான் உளத்தை! அன்னாள்
    திம்மனையல் லால்வேறு மனிதர் தம்மைத்
    திரும்பியும்பார்ப் பவளில்லை; சுதரிசன் சிங்க்

    திம்மனையும் மங்கையையும் அழைத்துக் கொண்டு
    செஞ்சிக்கு வந்துவிட்டான். ஆசை காட்டித்
    திம்மனுக்கு வேலைதரு வதாகச் சொன்ன
    சேதியினால் திம்மனவன் ஒப்பி வந்தான்.
    அம்மங்கை கணவன்சொல் தட்ட வில்லை!
    அவள்மட்டும் சுபேதாரை நம்ப வில்லை!
    திம்மனையும், வஞ்சியையும் சுபேதார் செஞ்சிச்
    சேரியிலே குடிவைத்தான் வந்த அன்றே!

    குப்பென்றும் முருகிஎன்றும் சொல்லி டும்தன்
    கூத்திமார் இருவரையும் அவர்க ளோடு
    நற்பணியா ளர்போலே இருக்கச் செய்தான்.
    நானுரைக்கும் அப்பெண்கள் இப்பி ணங்கள்!
    அப்பரே இதுதான்நான் அறிவேன்' என்றான்.
    'அழையுங்கள் அழையுங்கள் திம்மன் தன்னைத்
    துப்பியது காயுமுன்னே!' என்று தேசிங்க்
    துடிதுடித்தான் நெருப்புப்பட் டவனைப் போலே.