தொடர்வண்டியில் ஓர் அனுபவம்

நீல வானத்தில கோலம்போடற வெண்பஞ்சு மேகங்கள். ஆகா பார்க்கத்தான் எவ்வளவு அழகு. அவை சுகமாக வான வீதியில் பவனி வருது. மேகங்களைப் போல எனக்கும் வானத்திலே மிதந்துகிட்டே இருக்கணும்போலத் தோணுது. அப்படீண்ணு நவீன்நினைத்தான். வெயவெயிலில் தகதகண்ணு தங்க நிறத்தில் ஜொலிக்கிற சூரியகாந்திப் பூக்களைப் பார்த்தான் சூரியன் போற திசையை  பார்த்து முகத்த திருப்பறீங்களே அதெப்படிண்ணு கேட்டு சூரியகாந்திப் பூக்களோட பேசினான். பச்சைக்கம்பளம் விரிச்சது மாதிரித் தெரிந்த நெல் வயல்களப் பார்த்தான் அதன் மேல் உருண்டு விளையாடணும்ணு நினைத்தான்.

ரயில் தடதடணு தாளம்போட்டு தண்ட வாளத்தில் போய்கொண்டிருந்தது. மரமும், செடியும் வீடும் எல்லாம் பின்னாடி பார்த்து ஓடறமாதிரியிருந்தது. அப்ப பட்ணு என்னமோ அவனோட முகத்தில வந்து விழுந்தது. நல்லவேலை அவன் கண்களை மூடி விட்டான். இல்லை என்றால் கண்ணுக்குள்ள விழுந்திருக்கும்.  முகத்தில் விழுந்தது என்ன என்று  கீழே பார்த்தான் ஆனா அவனால் கண்டுபிடிக்க முடிய வில்லை.

கைகுட்டைய எடுத்து முகதக்தை தொடைத்து கொண்டான். அடுத்தமுறை விழுந்தாlல் என்ன e ன்று பார்த்திரணும் என்று காத்திருந்தான். கொஞ்ச நேரமாகியது  ரயில் பாதைக்கு இரண்டு பக்கமும் நிலம் ஈரமாகக் கிடந்தது. நவீன் ஜன்னல் வழியா வெளியே தெரிஞ்ச காட்சிகளைப் பார்த்து கொண்டிருந்தான். இருந்தாலும் ஏதாவது முகத்தில் வந்து விழுகிறதா என்று கவனித்து கொண்டிருந்தான்.

அப்போ முன்பக்கத்து ஜன்னலிலிருந்து ஒரு கை வெளியே நீண்டுது. உள்ளங்கைக்குள்ளே ஏதோ ஒரு பொருளை மறைத்து  வைச்சிருக்கிற மாதிரி கையை சுருட்டி வச்சிருந்தாங்க. அப்புறம் சட்டுனு உள்ளங்கையை விரிச்சு கையிலிருக்கற பொருள வீசினாங்க. நவீன் கூர்ந்து பார்த்தான். ஆனா வண்டி போற வேகத்தில் அது என்ன என்று கண்டுபிடிக்க முடிய வில்லை.

யாரு வீசறா, என்ன வீசறாங்க எதுக்காக இப்படி வீசறாங்க.. இதுக்கெல்லாம் விடை தெரியா விட்டால் தலையே வெடிச்சிடும் போலிருந்தது நவீனுக்கு. அவன் இடத்தை விட்டு எழுந்தான். ரயில் பெட்டியோட அடுத்த அறைக்குப் போனான்.

அங்க ஜன்னலோரமா ஒரு வயசான அம்மா உட்காந்திருந்தாங்க. அவங்க மடியில் ஒரு கைப்பை இருந்தது. அது திறந்தே இருந்தது. அப்ப அவங்கதான் அந்தப் பொருளை வீசியவுங்க. நவீன் அவங்க பக்கத்தில் போய் உக்காந்தான்.

"நான் உங்கள ஒன்று கேட்கட்டுமா? " அப்படீண்ணு கேட்டான். "நீ என்ன கேட்கப்போறேண்ணு எனக்குத் தெரியும். நான் வீசினது உன் முகத்தில பட்டுச்சா" அப்படீண்ணு கேட்டாங்க. நவீன் ஆமாண்ணு தலயாட்டினான். "அது ஒன்றுமில்லை பூச்செடிகளோட விதைகள்"

"விதைகளா எதுக்கு அப்படி விதைகளை வீசறீங்க? " நவீன் ஆர்வமாக கேட்டான்.

"வண்டி ஓடும்போது நீ வெளியே வேடிக்கை பார்ப்பாயா? "

"ஆமாம்"

"வெளியே தெரிகிற காட்சிகளையெல்லாம் பார்ப்பயா"

"அப்படி பாக்கும்போது உனக்கு மகிழ்ச்சியாக இருக்கா"

"பின்ன காட்சிகளைப் பார்த்து மகிழ்ச்சி அடையாதவுங்க கல்நெஞ்சக்காரர்களாத்தான் இருப்பாங்க"

"ஆம் சரியாசக சொன்ன... நம்மளில் பல பேர் அப்படித்தான் இருக்காங்க. சரி அது போகட்டும் யாராவது உன்னை சந்தோஷப்பட வைத்தால் அவங்களுக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டாமா? இப்ப இந்த இயற்கை உனக்குச் சந்தோஷம் தந்ததல்லவா அதுக்கு எப்படி நன்றி சொல்லுவ. நான் எப்படி நன்றி சொல்றேண்ணா இந்தப் பூவிதைகளைத் தூவி நன்றி சொல்கிறேன். நிறையத் தூவுவேன் சில விதைகள் முளைக்கும். சில விதைகள் முளைக்காது. நாளைக்கு இதே பாதையில் போற உன்னை மாதிரிக் குழந்தைகளைப் பார்த்து அந்த்ப் பூக்கள் சிரிக்குமில்லையா? அதுபோதும் எனக்கு" அப்படீண்ணு அந்தம்மா சொன்னாங்க.

நவீனுக்கு அந்த அம்மாவைச் சந்திதத்தில் பெருமையா இருந்தது. இயற்கைக்கு நன்றி சொல்ல இது எவ்வளவு அழகான வழி...என்று  அவன் நினைத்தான்.

"நானும் இயற்கைக்கு நன்றி சொல்லுவேன். அதுக்கொரு நல்ல வழியைத் தேர்ந்தெடுப்பேன்" அப்படீண்ணு சொன்னான். "ரொம்ப நல்லது உன்னை மாதிரி நல்ல குழந்தைகள் இயற்கைக்கு நன்றி சொல்லத் தொடங்கி விட்டால் நம்ம பூமி ரொம்ப ரொம்ப அழகான பூமியாக மாறி விடும்" அப்படீண்ணு அவங்க சிரிச்சுகிட்டே சொன்னாங்க.

நவீன் என்ன செய்தான் தெரியுமா?

அவன் வீட்டிலே ஒரு பெரிய பூந்தோட்டம் அமைத்தான். தன்னோட நண்பர்களிடம் சொல்லி அவங்கவங்க வீடுகளில் பூந்தோட்டம் வைக்க உதவி செய்தான்.

நிறைய மரக்கன்றுகளை முளைக்க வைத்து பொது இடங்களில் நட்டான். ஆமா நீங்களும் வண்டியில் போயிருப்பீங்களே. .. வெளியே தெரிகிற காட்சிகளைப் பார்த்து சந்தோஷப்பட்டிருப்பீங்களே... நீங்க எப்படி இயற்கைக்கு நன்றி சொல்லப் போறீங்க?