யாருக்கும் தெரியாத அழுகை

நகரின் பெருங்கடைக்கு
விழாத்துணி எடுக்கச் சென்றோம்.
சுற்றத்தார் சூழ
பட்டுப்பிரிவில் அமர்ந்தோம்.

எங்களை அடுத்து
மணவிழாக் கூட்டம் ஒன்று
குடும்பப் பெண்டிர் சூழ வந்தமர்ந்தது.

அவர்களில்
மணப்பெண் போன்ற ஒருத்தி
என்னை அடுத்தமர்ந்தாள்.

அவள் கண்களில்
இருந்த தூய்மைபோல்
இதுவரை கண்டதில்லை நான்.

துணி நயம் தேர்ந்து
எம் உற்றாரோடு மகிழ்ந்து சிரித்திருந்தேன்.

வந்திருந்த கும்பலில்
சுருள் மீசைப் பெரியவர் சொல்லுக்கு
எல்லாரும் பணிந்தனர்.

அவர் குரல்
அதிகாரத்தின் உச்சியிலிருந்தே
உதிர்ந்துகொண்டிருந்தது.

எங்கள் சிரிப்புக்கிடையில்
ஒரு விகசிப்பின் சிற்றொலிகளை
நான் கேட்க நேர்ந்தது.

குழு தனித்து
ஓரம் அமர்ந்த அப்பெண்
நீர்ச்சுனைபோல்
தனக்குள் நனைவதுபோல்
அழுதுகொண்டிருந்தாள்.

எங்கள் சிரிப்பிலிருந்து
துண்டித்துக்கொண்டு
வலம் திரும்பி அவளைப் பார்த்தேன்.

யாரும் அறியாத அவள் அழுகையை
நான் கையும் களவுமாகக் கண்டுவிட்டேன்.

நான் கண்ணுற்றதை
அவள் கண்டுவிட்டாள்.
நீர் ததும்பும் விழிகளால்
என்னை மிரள நோக்கினாள்.
என் ரகசிய அழுகையோடு
உனக்கென்ன வேடிக்கை என்றது அவள் பார்வை.

அவர்களிடத்தே
பழுத்துதிர்ந்த மகிழ்ச்சிக்கு
அவள் தேம்பல் பொருத்தமாயில்லை.
நான் உட்சுருங்கி வாடினேன்.
என் வாட்டம்
அவளுக்குத் தெரிந்துவிட்டது என நினைக்கிறேன்.

எங்கிருந்தோ
மூத்தவள் ஒருத்தி வந்தாள்.
‘அழாம சிரிச்சிகிட்டு இரு.
மானத்தை வாங்காதே…’ என்று
அவள் மன்றாடினாள்.

அவள் அழுகை துடைத்து
இயல்பானவள் போல்
பாசாங்குப் பாவனை செய்தாள்.

அவளுக்கு விருப்பற்ற மண ஏற்பாடோ ?
அவள் தன்மானத்தைப் பொசுக்கும்
ஒரு சொல் தீண்டியதோ ?
எங்கோ
அவள் பற்றியிருந்த எதுவோ
முறிக்கப்பட்டதோ ?
எனக்குத் தெரியவில்லை.

துணித் தேர்வு முடிந்து
எங்கள் ஆட்கள் கிளம்பலானார்கள்.
நானும் எழுந்தேன்.

கொஞ்சம் நடந்து
ஏதோ உறுத்தலோடு திரும்பி
அவளைப் பார்த்தேன்.
அவள்
சற்றுமுன் அழுத ஈரக்கண்களால்
என்னையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் !

- கவிஞர் மகுடேசுவரன்